بانو اقدس‌الملوک مصطفوی رجالی فرزند مرحوم محمد در خانواده‌ای مذهبی در تهران دیده به جهان گشود. این نواده خاندان قاجار، بانویی مؤمن، مقّید و معتقد به مقدسات اسلامی بوده است.
برادر همسر این بانوی خیر که منشی‌باشی نام داشت، با کار و تلاش فراوان خود، ثروت زیادی در تهران شامل املاک و مستغلات بسیار کسب کرده و کارخانه‌ای نیز در قزوین بنا می‌کند. از آنجا که منشی‌باشی فرزندی نداشت، پس از فوت او کلیه مال و اموالش به سرهنگ بهرامی همسر بانو مصطفوی به ارث می‌رسد که ایشان نیز از خیرین دین‌دار و نیک‌اندیش زمان خود بوده است.
سرهنگ بهرامی که افسر شهربانی بود، بنا بر اعتقاد خود بدون یک ریال دخل و تصرف در ارثیه برادرش، به محضر آیت‌الله العظمی بروجردی در قم شرفیاب می‌شود و شرح ماوقع زندگی برادر را توضیح می‌دهد.
آیت‌الله العظمی بروجردی مبلغ ۵.۰۰۰ تومان به ایشان می‌دهند که برای ایشان فریضه حج خریداری کند و دستور می‌دهد که مایملک برادر فروخته شده و از محل عواید حاصله بیمارستانی به نام آن مرحوم ساخته و وقف عام گردد. این کار صورت می‌پذیرد و بیمارستانی در قاسم‌آباد واقع در جاده تهران نو ساخته شده و به نام بیمارستان بهرامی -که هنوز هم مورد بهره‌برداری است- به نام برادرش وقف می‌گردد.
بانو مصطفوی رجالی زمانی‌که این فداکاری و عمل خیرخواهانه و خداپسندانه را از همسر خویش مشاهده می‌کند، تصمیم می‌گیرد با توجه به نداشتن فرزند(و اگر فرزندی هم داشتند، نیازی به ماترک مادر نبود)، دو باب ساختمان مسكونی خود واقع در تهران را به دانشگاه تهران وقف کند.
این دو باب ساختمان مسكونی واقع در تهران پایين‌تر از خيابان جمهوری اسلامی حدود ۹۸۷ مترمربع وسعت دارد و برای احداث و تأسيس درمانگاه يا مؤسسات آموزشی يا دانشجویی وابسته به دانشگاه تهران، در سال ۱۳۵۴ به دانشگاه تهران وقف شده است.
این بانوی خيرانديش و نيكوكار اقدس‌الملوک مصطفوی رجالی در سال ۱۳۵۵ هنگامی‌كه بر سجاده مشغول نماز خواندن و راز و نياز با پروردگار بود، جان به جان‌آفرین تسليم کرد و به دیدار معبود شتافت.
نام و یادشان گرامی
نیت خیرشان مستدام
