خیابان وصال، پلاک 50: راز کاشی خوشبخت – روایت پیوند هنر، تاریخ و سخاوت در خانه‌ای زیبا و ماندگار – به گزارش روابط عمومی بنیاد حامیان دانشگاه تهران، در دل تهران، آنجا که کوچه‌هایش هنوز بوی گذشته‌های دور را در خود حفظ کرده‌اند، خانه‌ای قد برافراشت.
سال 1320 بود که آقای صمد خامنه، مردی از تبار تلاش و نوآوری، زمینی را در خیابان وصال شیرازی، از قوام‌السلطنه خریداری کرد. او که مدیری کاردان در صنعت دارویی بود، برای ساخت این خانه دل در گروی هنر دو معمار ایرانی، سام و فیروز کرمانی، نهاد. آنان این خانه را نه فقط به‌عنوان بنایی سرپناه، بلکه به‌عنوان قصری برای آرامش و عشق طراحی کردند. خانه‌ای که قرار بود سال‌ها شاهد عشق، تلاش، امید و آرزوهای یک خانواده باشد.
آجر بر آجر، دست در دست عشق
با دستان هنرمند استاد محمد رمضانی، دیوارها یکی پس از دیگری بالا رفتند. هر آجر که بر دیگری گذاشته می‌شد، روایت تازه‌ای از امید را در دل بنا حک می‌کرد. معمارانش خوب می‌دانستند که این خانه قرار نیست صرفاً پناهگاهی ساده باشد؛ اینجا قرار بود مأمن خاطرات شود، جایی که هر اتاق آن گهواره‌ای باشد برای آرزوهای بزرگ. سرانجام، در سال 1325، این خانه پناهگاه صمد خامنه و خانواده‌اش شد. سال‌ها گذشت، فصل‌ها آمدند و رفتند، صدای خنده‌ی کودکان و زمزمه‌های شبانه‌ی دعاهای مادرانه در این خانه طنین‌انداز شد. دیوارهایش شاهد شادی‌ها و غم‌های بی‌شماری بودند، اما همچنان استوار و مهربان، سقف خود را بر سر ساکنانش نگه می‌داشت.
راز کاشی خوشبخت در خیابان وصال
اما آنچه این خانه را به قصه‌ای جاودانه بدل کرد، تکه‌ای از هنر بود که سرنوشت خود را در دل این بنا جا گذاشته بود: کاشی‌ای که نامش “لاله 1325” بود. این کاشی، در سکوت سال‌ها، بر دیوارها نظاره‌گر آمد و شد آدمیان بود. شاید خود نمی‌دانست روزی سرنوشتش در دست دیگری رقم خواهد خورد، آن هم پس از گذر دهه‌ها. کاشی‌ها همیشه حامل پیام‌هایی از گذشته‌اند. گویی در خطوط و رنگ‌هایشان، قصه‌هایی نهفته است که تنها چشمان دقیق و دل‌های عاشق قادر به کشف آن‌ها هستند.
خانه‌ای برای علم، پنجره‌ای به امید
در سال ۱۳۸۶، پس از سال‌ها زندگی و خاطره، دانشگاه تهران این بنا را از وراث خریداری کرد. سرنوشت این خانه اما همچنان در تلاطم تغییرات بود، تا اینکه در دی‌ماه ۱۳۹۴، بنیاد فرهنگی عباس مصلی‌نژاد مأموریت یافت که آن را از نو زنده کند. بنیاد مصلی‌نژاد که همواره در مسیر حمایت از دانشجویان و ارتقاء فرهنگی و علمی جامعه گام برداشته، با دل و جان به این خانه رسیدگی کرد. آن‌ها نه‌تنها به مرمت این بنا پرداختند، بلکه روح تازه‌ای به آن دمیدند.
بازگشت کاشی به خانه
در میان این همه تغییر و بازسازی، کارگران هنگام مرمت بنا، کاشی قدیمی را یافتند. کاشی “لاله 1325” که هنوز رنگ اصیل خود را حفظ کرده بود. این کاشی گویی صدای نجواهای گذشته را با خود داشت. روز افتتاح، آن را به دکتر عباس مصلی‌نژاد تقدیم کردند. اما او که دلش به مهربانی و بخشش آراسته بود، بی‌درنگ آن را به بنیاد بازگرداند. “این کاشی، خوشبختی این خانه است، باید در دل آن بماند.” این سخن او، بار دیگر نشان داد که چگونه روح انسان‌هایی که با نیت خیر قدم برمی‌دارند، می‌تواند تاریخ را دگرگون کند.
خانه‌ای که هنوز می‌تپد
امروز این بنا بیش از یک ساختمان است. اینجا، پناهگاهی برای دانشجویانی است که در مسیر دانش گام برمی‌دارند. بنیاد حامیان دانشگاه تهران، به همت دکتر مصلی‌نژاد، این خانه را برای حفظ میراث گذشته و برای آینده‌ای درخشان‌تر به دانشجویان تقدیم کرده است. در این خانه، چه کارهای خیری که انجام نشده، چه رویاهایی که به حقیقت نپیوسته‌اند، و چه گام‌هایی که در مسیر علم و دانش استوارتر برداشته شده‌اند. این خانه دیگر تنها از آجر و چوب ساخته نشده، بلکه از امید، عشق، حمایت و روشنایی ذهن‌هایی است که در دل آن پرورش می‌یابند.
و کاشی خوشبخت، همچنان در دل دیوارهایش می‌درخشد، به یاد روزهایی که در سایه‌ی عشق و همدلی ساخته شد و روزهایی که با دست‌های پرمهر نیکوکاران، زندگی دوباره یافت.
و این خانه، همچنان خانه‌ی دل‌ها باقی خواهد ماند…
برای خواندن مطالب بیش‌تر و جذاب‌تر و همراهی با ما در راستای ساختن بنیادی نیک و مستحکم برای دانشگاه و پیش‌بردن مرزهای علم، سایت و صفحات بنیاد حامیان دانشگاه تهران در فضای مجازی را دنبال نمایید.
برای ورود به صفحه جایزه حمایتی تحصیلی بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به صفحه آپارات بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به کانال تلگرام بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به صفحه اینستاگرام بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به کانال واتساپ بنیادحامیان: کلیک کنید
