به گزارش روابط عمومی بنیاد حامیان دانشگاه تهران، سال 1314، در دل تهران، در خانواده اصیل و بزرگ احمدیان تهرانی، دختری به دنیا آمد که نام او را پریچهر گذاشتند. پدر او، محمد احمدیان تهرانی، مردی مذهبی بود که به رسم سنت خانوادگی، پریچهر را نیز از ادامه‌ی تحصیلات عالیه منع کرده بود. با وجود مخالفت پدر، عشق و علاقه‌اش به یادگیری، که از کودکی با چشمانی پر از شوق و کنجکاوی به دنیای اطرافش نگاه می‌کرد و در جستجوی پاسخ به سوالات بی‌پایانش بود، او را به مدرسه فرستاد.
شش سال دبیرستان را در رشته‌ی تجربی به پایان رساند. بعدها در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، در رشته نقاشی پذیرفته شد؛ اما سرنوشت طوری رقم خورد که بعد از یک‌سال، در سال 1336، از این رشته انصراف دهد و جزو اولین دخترانی باشد که به دانشکدگان کشاورزی دانشگاه تهران راه پیدا می‌کنند.
سفر به سوی تعالی
بعد از اخذ مدرک لیسانس در رشته اصلاح نباتات، دفتر زندگی او برگه سفیدی را پیش نهاد و با مهندس محمد جواد مراداسحاقی، که هم دوره‌ی خودش در رشته گیاه‌پزشکی بود، ازدواج کرد. یک‌سال بعد، به همراه هم برای ادامه تحصیل عازم آمریکا شدند. بعد از تولد اولین فرزندشان، به ایران بازگشتند و همان سال‌ها بود که پدر را از دست داد؛ درست زمانی که نزدیک به اخذ درجه دکتری بود.
قصیده‌ی فداکاری
او اولین بانویی بود که در دانشکدگان کشاورزی دانشگاه تهران به مقام استادی دست پیدا کرد. با وجود دو فرزند خردسال، و مرگ ناگهانی همسر، و مشکلات و مشقت‌های فراوان در راه پرفراز و نشیب زندگی، تدریس در دانشگاه را رها نکرد و در کنار آن، ترجمه و تالیف بسیاری در زمینه سیتوژنتیک و همسان‌سازی ژن‌ها به جا گذاشت؛ و بیش از صدها مقاله را در کنگره‌های داخلی و بین‌المللی به چاپ رساند. دکتر احمدیان طهرانی نه تنها در زمینه علمی، بلکه در تربیت نسل‌های آینده نیز نقش بسزایی ایفا کرد. دانشجویانش همیشه از او به عنوان استادی مهربان و دلسوز یاد می‌کنند که با تمام وجود به آموزش و پرورش آن‌ها می‌پرداخت.
جایزه حمایتی تحصیلی دکتر پریچهر احمدیان تهرانی
او بعد از 45 سال تعلیم، تدریس، مشاوره و راهنمایی بیش از 100 دانشجو، بازنشسته شد. اما داستان پریچهر تنها به اینجا ختم نمی‌شود. او با قلبی بزرگ و روحی سخاوتمند، تصمیم گرفت تا به دانشجویان برتر گروه زراعت و اصلاح نباتات و گروه گیاه‌پزشکی دانشکدگان کشاورزی کمک کند و با اهدای مبلغی قابل توجه، جایزه‌ای تحصیلی به نام خود و همسرش، دکتر محمدجواد مراد اسحاقی، به دانشگاه تهران اهدا کرد. این بانوی بزرگوار با این کار نشان داد که عشق به علم و دانش، هیچ‌گاه محدود به زمان و مکان نیست و می‌تواند نسل‌های آینده را نیز تحت تأثیر قرار دهد.
برای خواندن مطالب بیش‌تر و جذاب‌تر و همراهی با ما در راستای ساختن بنیادی نیک و مستحکم برای دانشگاه و پیش‌بردن مرزهای علم، سایت و صفحات بنیاد حامیان دانشگاه تهران در فضای مجازی را دنبال نمایید.
برای ورود به صفحه جایزه حمایتی تحصیلی بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به صفحه آپارات بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به کانال تلگرام بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به صفحه اینستاگرام بنیاد حامیان: کلیک کنید
برای ورود به کانال واتساپ بنیادحامیان: کلیک کنید
